kimsenin derdiyle ugrasamayacagim. kara gunler geri geldi. ellerim acimaya basladi yine. ensemde olduklarini biliyorum; kendimi uzmemi saglamaya calisiyorlar, kendimi acitmami… basimin etini yiyorlar. nasil, nereden geldiklerini hic bilmiyorum. hic bilmedim. ama yine buradalar iste. yapabilecegim hicbir sey yok.

yardima ihtiyacim var mi? belki.
buyumus muyum? hayir sanirim.
kosabiliyor muyum? cok hizli degil.