televizyon aptal kutusu. dün gece, en berbat zamanımda, kendimi emrahlı bi dizi izleyerek sakinleştirdim. kafamdaki bütün kötü kurtlar gitti, emrahın yanındaki hafif çilli kız oluverdim birden. yatağın üzerinde öylece oturuyorlar. emrah kıza “günaydın prenses” diyor. biraz gözlerim doluyor ama az önceki kriz değil bu göz dolması. sadece biraz hüzünleniyorum.

belki de diğer bütün unvanlar gerçekten hiçbi şeydir. benim düşündüğüm gibi prensesliktir her şey. ve hala daha sarayıma kavuşamadığım için, hala dolambaçlı patikalarda gezindiğim için böyle mutsuzumdur. 25 yaşındayımdır ve işler gittikçe sarpa sarmaktadır. kalkamadığım yüklerin altına girmişimdir belki. belki dün gece bağıra bağıra ağlarken cep telefonuma bakıp arayıp anlatabilecek bir tek insan bulamadığım içindir bütün bu mutsuzluk.

dün aramadı. belki de vakit bulamadı. ama aramadı işte. çok ihtiyacım olduğunu bilmiyordu. o kadar çok ihtiyacım olduğunu bilmiyordu. ondan başka konuşabileceğim insan yok şu anda. annemlere anlatamam, panik olup yollara vuruyorlar kendilerini. arkadaşlarıma da anlatamam kimsenin canını bu kadar sıkamam…